Agnieszka Moroz | Osobowość dyssocjalna
15766
post-template-default,single,single-post,postid-15766,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-13.1.2,qode-theme-bridge,wpb-js-composer js-comp-ver-5.4.5,vc_responsive
 

Osobowość dyssocjalna

Osobowość dyssocjalna

Osobowość to złożona, dynamiczna struktura, składająca się z określonej konfiguracji cech danego osobnika. Reguluje zachowanie człowieka i jego relacje ze światem zewnętrznym. Utrwalone zaburzenia osobowości objawiają się:

  • zakłóceniem prawidłowego funkcjonowania,
  • mało elastycznymi reakcjami na sytuacje społeczne i
  • trudności będące elementem życia codziennego.

Epidemiologia i przyczyny występowania osobowości dyssocjalnej

Osobowość dyssocjalna pojawia się u około 3% populacji, znacznie częściej u mężczyzn niż u kobiet. Wśród czynników wpływających na występowanie osobowości dyssocjalnej wymienia się wpływ społeczeństwa, kultury oraz predyspozycje genenetyczne. Za czynniki społeczno-kulturowe uważa się wpływ rodziny i szkoły w trakcie wychowania, głównie w zakresie narzucania norm społecznych, formowania hierarchii wartości i kształtowania wzorców zachowania.

Osobowość dyssocjalna charakteryzuje się szeregiem cech, najważniejsze i najczęściej występujące to:

  • bezosobowy stosunek do życia seksualnego
  • brak poczucia winy i wstydu
  • niezdolność do związków uczuciowych
  • lekceważenie norm i reguł społecznych
  • nieadekwatne zachowania społeczne
  • brak umiejętności planowania i niezdolność do przewidywania skutków własnego postępowania
  • upośledzenie zdolności oceny samego siebie
  • brak lęku
  • problem w rozróżnianiu granicy między fikcją a rzeczywistością
  • tendencja do samookaleczeń
  • częste grożenie samobójstwem
  • nietypowa lub niezwykła reakcja na alkohol
  • ogólna sprawność intelektualna nie zaburzona
  • autodestrukcyjny wzorzec życia

Różnicowanie osobowości dyssocjalnej

Podczas diagnozowania osobowości dyssocjalnej, zawsze na początku należy wykluczyć nerwicę, zespoły psychotyczne i upośledzenie umysłowe. Zachowania antyspołeczne, asocjalne i socjopatyczne nie zawsze przemawiają za występowaniem zaburzeń osobowości typu dyssocjalnego, często są one wynikiem złych doświadczeń życiowych, działaniem stresu lub różnych jednostek chorobowych, zarówno somatycznych, jak i psychicznych.

Leczenie zaburzeń osobowości

Jedyną metodą leczenia, która daje jakiekolwiek pozytywne efekty jest psychoterapia, która może być  wspomagana terapią rodzinną  lub małżeńską.  Rezultaty zależne są od postaci zaburzeń osobowości i od stopnia utrwalenia  nieprawidłowych cech. Dodatkowo włączyć w leczenie można terapię behawioralną, elementy edukacyjne i resocjalizacyjne. W trakcie leczenie pojawić powinny się także formy terapii grupowej, terapii ruchem i wspólną  pracą tak, aby chory mógł nauczyć się  przestrzegania zasad panujących  w społeczeństwie.

PSYCHIATRIA.PL

Zobacz artykuł